Intymne szczegóły

Na wstępie wyznam, że te szczegóły będą dotyczyć faktów z życia mojego i Kocia. Od razu zapewniam: wszystko dzieje się zgodnie z prawem. Nie łamię swoim zachowaniem żadnej ustawy. ;)

Wciąż nie wiem, co takiego zrobiłam Kociowi albo co takiego ma on w tym swoim łebku zakodowane, ale nie możemy przełamać problemu (nie)przytulania się. Odpuściłabym dawno, gdyby on był naprawdę niedotykalski, autystyczny, wyobcowany czy jeszcze jakiś. Ale obserwuję coś przeciwnego. Przede wszystkim wiem, że lubi dotyk, kontakt i szuka go. Wielokrotnie było tak, że przyłaził do mnie z innego pomieszczenia albo przerywał zabawę czy inne balkonowanie, żeby tylko się połasić. Oczywiście na jego warunkach, więc po prostu przeszedł się po mnie, obtarł, dotknął noskiem. Szybko przestałam wyciągać łapy, żeby głaskać; tego nie chciał, ale chciał się obetrzeć. A proszę uprzejmie. ;)

Inna sprawa: spanie. Często gęsto Kocio łapie drzemki i szuka wtedy miejsca w pobliżu mnie. Prędzej czy później, nawet jeśli pierwotnie uwali się gdzie indziej, to przychodzi do mnie. I tak, wiem, że tak naprawdę przychodzi na miękkie łóżko, na którym zazwyczaj siedzę z laptopem i pracuję. Mnie też na jego miejscu byłoby wygodniej. Ale niby zachowuje dystans fizyczny, a jednak często układa się tak, by jakimś koniuszkiem siebie mnie dotykać: ogonem, łapką, uchem… Nieraz mogę nawet głaskać. W nocy, jak już zgaszę światło, przychodzi na mizianki, ale potem jednak ucieka i idzie spać na parapet, dywan, podłogę… ostatnio pierwszy raz spał na półce, na której nigdy wcześniej się nie kładł. Ba! nawet na nią nie wchodził. Tylko że ja też po raz pierwszy położyłam tam swoje dokumenty z pracy, umowy, rachunki… Kocio najwyraźniej przejął się ich wagą i tak całą noc dzielnie stróżował. ;) Rano zwykle jednak budzimy się obok siebie, a jeśli nie, to przylatuje na przytulaski. Mruczy wtedy, wygina się, łasi… i nagle widzę w jego oczach taki błysk, jakby pomyślał: „O rety, zapomniałem się!”. (Czasem zaś, ale to już zakrawa na patologię, kiedy chcę kota podstępem wyrzucić z pomieszczenia, a wiadomo, że to niełatwe, to idę do niego z otwartymi ramionami i mówię, że zaraz go przytulę. Jak on zwiewa! :P).

I jakoś tak zaczyna mi wychodzić, że coś go blokuje i nie pozwala całkiem się rozluźnić. Niekiedy zmęczenie daje za wygraną i usypia cały Kocio, łącznie z mechanizmami obronnymi, ale chwila przytomności – i już, kota nie ma! Od samego początku, jak go wzięłam do siebie, był dzikuskiem, ale minęło już trochę czasu od października. Osoby, które go widziały w pierwszych dwóch miesiącach, widzą, jak bardzo się zmienił i złagodniał. Jasne, poczuł się pewnie na swoim terenie. Tylko o co chodzi „z nami”? ;)

Znowu, uznałabym, że po prostu tak ma. Odkąd mieszkamy razem, wyłapałam jednak dwa typy sytuacji, kiedy Kocio przełamuje wszelkie opory i okazuje mi swoją kocią serdeczność całym sobą i bez skrępowania. I teraz właśnie będą intymne zwierzenia. :P

Po pierwsze, Kocio bardzo przejmuje się moimi migrenami. Zdarzyło mi się ich już trochę mieć od czasu jego przybycia. Zawsze kot jest wtedy największą pociechą. Wprawdzie nie ugotuje zupy i nie poda leków, ale na swój koci sposób pilnuje mnie i śpi przy mnie najbliżej jak się da. Nie ma mowy o łobuzowaniu. Za to ja staram się zbierać siły na czas napełniania miski, ale Kocio akceptuje przesunięcia czasowe.

Druga sytuacja jest już bardzo osobista. I o ile rozumiem kocie reakcje w czasie mojej migreny, to tej nie ogarniam. Dobrze, już mówię. Otóż kot wręcz ekstazą reaguje na moją depilację. (Na marginesie: nie uważam, żebym wyjawiała niesamowicie intymny sekret, pisząc, że się depiluję. Przeciwnie – tak by było, gdybym napisała, że nigdy tego nie robiłam...). Nie na efekt, ale właśnie proces. Nie wiem, czy dźwięk depilatora go tak kręci, czy też uważa, że dzieje mi się wtedy krzywda… Nie wiem. W każdym razie w wyjątkowej ciszy i ogromnym skupieniu asystuje mi przy zabiegu. Jak tylko usłyszy charakterystyczny dźwięk, rzuca wszystko i leci, by czuwać nad przebiegiem procesu. Jeśli ten się przedłuża, to widzę, że kot nie daje rady na to patrzeć i wychodzi. Kiedy natomiast jest już po wszystkim, podchodzi z mruczeniem, wygina się, przegina, ociera się i ugniata. Po ostatniej depilacji nawet wygniótł mój brzuch, a to chyba drugi czy trzeci raz w naszej relacji – zazwyczaj gniecie mi włosy na głowie, kiedy leżę w łóżku. Teraz wręcz w upojeniu gniótł i mruczał… a ja przekonywałam się, ile mam fałdek i jak są one rozległe… :P I trochę to trwało, aż wreszcie przerwał, by polecieć do miski (to też typowe zachowanie dla Kocia, czyżby się męczył i musiał odnowić energię?).

Miłe to wszystko, ale niezrozumiałe dla mnie. I co ja mam z tym Kociem zrobić? ;)