Oczko

Nie mam plusów. Nie mam też minusów. Jestem obojętna. ;)

Chodzi oczywiście o wadę wzroku. Parę lat temu, gdy pierwszy raz zaczęłam odczuwać, że pracuję przy komputerze zbyt intensywnie, poszłam do okulisty w punkcie optycznym, żeby dobrać odpowiednie szkła. Słyszałam, że są takie z powłoką chroniącą przed tym, co ewentualnie wydziela się z komputera (jakieś promieniowanie…? ;P). Pracujący tam okuliści zaproponowali najpierw badanie wzroku, podczas którego wyszło, że mam jakieś niewielkie dioptrie, zaledwie PLUS pół. No cóż, nie jest to dużo, nie zmartwiłam się więc tym wcale. Ponieważ jednak nie mogłam znaleźć odpowiednich oprawek, poszłam do jeszcze jednego punktu. Pomyślałam, że przy okazji sprawdzę, czy rzeczywiście mam te dioptrie. Bardzo miła pani okulistka po badaniu zapewniła mnie, że MINUS pół to niewiele.

Jasne, niewiele. Ale PLUS czy MINUS? Chłopiec czy dziewczynka? Postanowiłam pójść w jeszcze jedno miejsce, żeby którąś opcję potwierdzić. Wybór padł na poradnię przyszpitalną, całkowicie przypadkiem trafiłam do znanej w środowisku pani doktor, która potwierdziła PLUS. No dobrze, dwa do jednego, zresztą ufam bardziej może nie tyle szpitalnej aparaturze, ile pracującym tam lekarzom.

Same okulary nie zamknęły tematu, bo miałam od dawna inne problemy z oczami, skutkujące między innymi brakiem obuocznego widzenia (tzw. fuzji). Jednym okiem widzę jedno, drugim – drugie (nie chodzi o patrzenie w dwie różne strony). Trudno wtedy też mówić o widzeniu głębi. Sama nie wierzyłam, że coś takiego jest możliwe, i że to mam – dopóki nie zobaczyłam jednym okiem żółtej kropki (wyświetlanej na ścianie), a drugim – niebieskiej. Skupiłam się mocniej i… wreszcie kropka zrobiła się jedna i zielona. ;)

Poddałam się dwóm operacjom, po których pół roku nosiłam jeszcze okulary, głównie przy pracy, ale wreszcie mogłam oglądać filmy w 3D! I widziałam (nomen omen) różnicę! ;) Jednak minęły dwa, trzy lata… I dzisiaj wreszcie doczekałam wizyty u okulisty, na którą czekałam od połowy lutego. Budzenie miałam załatwione – tak, ten sam kurier, co wczoraj, tym razem zadzwonił kwadrans po siódmej.;) Dzięki temu zorganizowałam się rano tak, jak chciałam i spokojnie dotarłam do przychodni.

Potwierdziły się moje obawy, że nastąpił regres i trzeba wrócić do okularów. To był główny cel mojej wizyty, więc się ucieszyłam. Za to pani doktor zdziwiła się, kiedy jej powiedziałam, że do tej pory nosiłam plusy. „Ale jak to, przecież Pani nie ma ani PLUSA, ani MINUSA. Sam pryzmat wystarczy”. Super. Jestem widocznie bardziej skomplikowana niż myślałam, skoro tylu lekarzy nie może okreslić mojej dodatności czy ujemności. ;) Tylko szkoda, że muszę robić nowe okulary, a pryzmat jest drogi. Poprzednie nadają się do wyrzucenia, bo są z dodatkiem plusa. I akurat ten PLUS nie jest pozytywem. :D

Trudno, co robić. Wróciłam do domu, kurier dotarł, odebrałam 21 (słownie: dwadzieścia jeden) wędek, ból głowy prawie ustąpił… więc wzięłam się za piórkowanie z Kociem. ;) A za poprzedni niedostarczony towar (pisałam o tym w tej historii) oddadzą mi pieniądze dopiero wtedy, jak zaksięgują tę wpłatę. Tak, zamówiłam u nich ponownie, ale już na pewno po raz ostatni. Definitywnie mnie zniechęcili do siebie. I nie jest dla mnie ważne, czy ma to dla nich znaczenie, czy nie. Gdy wędki się skończą, to zdobędę je w inny sposób. Na pewno się uda. ;)