Być kobietą… domową

Jedną z bezdyskusyjnych kobiecych cech jest skłonność do przesady. Jak kobieta coś zacznie, to nie umie przestać. Widać to na przykład wtedy, gdy kobieta przeciera zakurzony stolik, po czym trzy godziny później, gdy już wyfroterowała podłogi, odkurzyła dywany, a wcześniej zmieniła pościel, dochodzi do wniosku, że przydałoby się jeszcze odmalować. ;) Albo gdy zabraknie jej proszku do pieczenia, więc idzie po niego i wraca z trzema wyładowanymi do granic możliwości siatami. (Nie, nie tylko proszku :P). Lub gdy przy okazji rozliczania swojego faceta ze znowu niezłożonych skarpetek, przy okazji, za jednym zamachem, wypomni mu jego zbyt niskie zarobki, niedocenianie jej poświęcenia, a w ogóle to wyłysiał.

I tak właśnie rozpędziły się feministki, walcząc o równouprawnienie kobiet. Naprawdę doceniam fakt, że dzięki tym staraniom nie muszę szukać męża, jako alternatywę mając bycie zdziwaczałą z definicji rezydentką w domu bogatszych krewnych (albo po prostu krewnych). Fajnie, że nie muszę być z założenia głupsza, że przyznano mi status istoty myślącej, że nie muszę przybierać męskiego imienia, gdy chcę zaistnieć w świecie kultury. Super, że liczba możliwych zawodów przestała się ograniczać do bycia guwernantką – do czasu wyjścia za mąż, a mogę wsiąść na traktor czy – bardziej współcześnie – wózek widłowy. Teoretycznie to wszystko mogę, a nawet więcej.

Tylko że walcząc o te prawa, feministki ciut się właśnie zagalopowały. Zapomniały bowiem chyba, że nadal ktoś musi ogarnąć dom, urodzić dziecko i mieć czas na zainteresowanie się życiem pana męża. Oczywiście, są związki partnerskie, można dzielić się obowiązkami, on może też zająć się domem… Jasne. Fizjologii się jednak nie przeskoczy, a uprzedzenia i stereotypy w pracy też bardzo, bardzo wolno znikają… Wiadomo, o co chodzi. Zatrudnianie kobiet „w pewnym wieku” jest ryzykowne, bo „przecież zaraz w ciążę zajdzie”. A potem, jak urodzi, to ciągle na zwolnieniach będzie siedzieć. I kiedy faktycznie bierze wolne, bo dziecko chore, to są kwasy w kadrach. Tylko że gdy na takie zwolnienie decyduje się tatuś, to szał i ekstaza… W pracy oczywiście. W domu najczęściej i tak radzi sobie „po męsku” i jest jednym wielkim oczekiwaniem na jej powrót z pracy i przejęcie od niego rozwrzeszczanego bachora. Bo on przecież jest zmęczony, a ona tylko w pracy była…

Jednym słowem, cywilizacja, rozwój i feministki trochę kobiecie życie zapaskudziły. Bo w tym wszystkim nie ma prawie nic złego, o ile kobieta tego właśnie chce. I większość się godzi na to, bo i ekonomia stoi za takim rozwiązaniem, i sama babeczka czuje się z tym lepiej, że taka zaradna. Co jednak z tymi, które zwyczajnie tego nie chcą? Które wolałaby siedzieć w domu, mieć dzieci, gotować obiady, sprzątać mieszkanie na bieżąco i systematycznie, wymieniać niewinne ploty z sąsiadkami w sklepie, a w trudne babskie dni po prostu móc się czasem położyć, gdy trzeba, zamiast martwić się, czy mam wystarczającą ilość nospy w torebce i czy spotkanie służbowe skończy się akurat, by mogła polecieć do łazienki i się ogarnąć? Co z tymi kobietami?

Przecież często są to inteligentne babeczki, które też pokończyły szkoły i rozumieją współczesną technikę, ale zwyczajnie chcą być tylko kobietami. Dlaczego muszą się kryć z tymi pragnieniami? O ile finanse domowe na to pozwalają, mogłyby i chciały siedzieć w domu. To też nielicha praca, o czym większość z nas doskonale wie. Tymczasem nie dość, że w większości przypadków muszą szukać nieraz jakiegokolwiek zajęcia, bo takie czasy, to jeszcze muszą ukrywać swoje prawdziwe potrzeby. Społeczeństwo jest przy tym niewdzięczne i niesprawiedliwe. Bo kobieta marząca o karierze zawodowej czy naukowej i na jej rzecz rezygnująca z rodziny też jest krytykowana. Że mało kobieca, że po co to jej, że próbuje dorównać facetom, co jej się i tak nigdy nie uda.

I weź tu bądź mądrą. ;) Pamiętam czas, gdy obroniłam dyplom magisterski i zdawałam na studia doktoranckie. W głębi duszy jednak miałam ogromne pragnienie, by wyjść za mąż. Z radością zrezygnowałabym na rzecz takiej możliwości z kariery naukowej. Każdemu jednak to, czego mniej pragnie, więc zostałam przyjęta…

Obserwuję swoje koleżanki, które wyszły za mąż. Wbrew może pozorom, które nieraz stwarzam, uważnie słucham ich zwierzeń, i tego, co wybrzmiewa między wierszami. Przynajmniej dwie z nich uważam za predestynowane do zajęcia się domem, nie – pracą zawodową. Absolutnie nie dlatego, że uważam je za głupie. Przeciwnie, są mądre i wiedzą, czego chcą. Nie mają jednak odwagi do tego się przyznać. Zawsze jest lepiej, gdy pieniędzy jest więcej, tłumaczą się same sobie, więc idą do pracy, by zrealizować oczekiwania teściów i znajomych. Wreszcie mają tematy do rozmów ze znajomymi… których jednak jakby mniej, bo nie ma na to czasu, sił, a i chęci. Założenie jest takie, że idą pracować na chwilę, do momentu urodzenia dziecka, potem wreszcie będą miały argument, by uzasadnić siedzenie w domu. Tyle że dziecka nie ma, bo nie ma czasu i sił, by się tym zając, a i organizm odmawia współpracy. I takie błędne koło trwa, aż przerywa je choroba, załamanie nerwowe czy jakiś inny dramat…

Ogromnie się cieszę, że minęły czasy, gdy stara panna była kimś gorszym, wyrzutkiem społecznym. Teraz nawet to określenie coraz bardziej jest wypierane przez słowo „singielka”, „wolna”, „niezależna”. Gdybym jednak miała swoją rodzinę, byłabym dumna, jeśli mogłabym być „zaledwie” panią domu, kobietą „przy mężu”. Kobietki! Nie bójmy się o tym mówić. I nie wyśmiewajmy naszych koleżanek, gdy te do takich marzeń się przyznają. W głębi duszy bowiem czy wiele z nas nie chciałoby tego samego?