Polityczny nerwik

Budziłam się rano niechętnie i powolnie, zanurzona jeszcze całą sobą w ciepłą kołderkę i kocie futro, gdy usłyszałam zdanie, które postawiło mnie na nogi. Za budzik robi u mnie telewizor, mam już ogarnięty program TV na tyle, że wiem, co mnie budzi, a co z wyniosłą miną i godnością osobistą jestem w stanie bezproblemowo przespać. Jeszcze fajnie by było, gdyby taki budzik nie popsuł humoru na cały dzień. Zdecydowałam się więc na programy informacyjne, które przerywane są reklamami na tyle często, by zmusić się do wstania i wyłączenia (a, właśnie – ważne: pilot NIE MOŻE leżeć blisko ręki :D), a z drugiej strony – jednak przekazują treści, których mogłam na przykład dzień wcześniej nie ogarnąć. (Wciąż jednak mam potrzebę ogarniania polityki – „na wszelki wypadek”).

Więc tak dzisiaj się budzę, pomału i niechętnie myślę o wstaniu, do czego demotywuje mnie leżący obok kot… gdy usłyszałam zdanie z telewizora: „Mimo ostrej reakcji Zachodu Putin wczoraj na Kremlu ogłosił…”. Wiadomo, co. Nie to mnie jednak ruszyło, ale ta „ostra reakcja Zachodu”. Przegapiłam coś? A, chodzi o te słowa oburzenia, słowa protestu i kolejne deklaracje sankcji. No to gdybym była Putinem, tobym chyba też się nie przejęła…

Ktoś może powiedzieć: a co świat może zrobić, czego ja od niego oczekuję, wypowiedzenia wojny? Nie, nie tego. Nie wiem zresztą, nie jestem politykiem, nie biorę pieniędzy za to, by odpowiadać na tego rodzaju pytania, by wiedzieć, jak reagować. Wczorajszy wieczór i dzisiejszy poranek jednak zelektryzował mnie na tyle, że chociaż napiszę, co o tym myślę. Bo dotychczas czułam sytuację na Ukrainie, a nie myślałam na jej temat. Żal mi było tych, którzy ucierpieli na kijowskim Majdanie, obawiałam się, że konflikt toczy się blisko naszej granicy, a „w razie czego” zostaniemy z tym sami – bo jeśli chodzi o pomaganie Polakom, to historia uczy, że Zachód ogranicza swoją pomoc do deklaracji. Czasem nawet ostrych. ;)

Od wczoraj, słuchając naprawdę mimochodem, co się dzieje po owym nieuznawanym przez świat referendum na Krymie, zaczęłam bać się czegoś innego. Mianowicie tego, że Polacy, brzydko mówiąc, wygłupią się, posuną deklaracje pomocy za daleko – a Zachód nas zdecydowanie i werbalnie poprze… Sąsiada zaś z drugiej strony granic mamy też, rzekłabym, ryzykownego. Zachód mówi o sytuacji Ukrainy i sankcjach wobec Rosji w kontekście interesu ekonomicznego. Słyszałam dzisiaj analizy, w których udowadniano, że uderzą one w Rosję, bo ona też potrzebuje dostaw, wymiany itp. Jasne, z pewnością. I na pewno będzie to miała zapewnione. Może nie od Polski, bo my jesteśmy takim sarmackim krajem, który oczywiście jest bohaterski i niesamolubny, ujmuje się za pokrzywdzonymi narodami… ale zapomina o sobie i bezpieczeństwie własnych obywateli. A już zaczynają się przypomnienia – niby taka analogia do Krymu – że Wrocław też nie od zawsze jest w granicach Polski… Świadoma tego i pamiętna historii, nie będę nic więcej o tym pisać. ;)

Za to napiszę, że także wczoraj przyuważyłam w informacjach (nie wiem, kulturalnych… politycznych…?), że Maleńczuk nagrał piosenkę, w której w dość niewybredny sposób zwraca się do Putina. Głębokie może toto nie jest, artystycznie się nie znam, czy Putin się wkurzy – nie interesuje mnie, to problem Maleńczuka. ;) Nie mam jednak nic przeciwko tej piosence. Myślę, że wielu polityków powinno śpiewać w chórku. Bo przynajmniej byłoby jasno pokazane, że na nic więcej ich nie stać. A od nich, w przeciwieństwie do artysty, czegoś jednak się oczekuje.

Zastanawiałam się też nad inną kwestią. Politycy i inni dyskutanci w swoich wypowiedziach krytykujących przyłączenie Krymu używają świetnego ich zdaniem argumentu udowadniającego nieszczerość intencji Putina: to czemu nie zgodzi się na referendum w Czeczenii czy Gruzji? Nawet dla mnie jest to oczywiste, że czym innym dla Putina jest przyłączyć ziemię, czym innym – je oddać.

Chcąc nie chcąc, zaczęłam o tym myśleć. Miałam bowiem w swoim życiu styczność z historią i historykami nie tylko na poziomie szkolnego obowiązku, chętnie rozważałam różne kwestie i z wyjątkową uwagą słuchałam wypowiedzi innych. (Może dlatego, że nikt z rozmówców nie oczekiwał i nie wymagał ode mnie poziomu eksperta…). Kiedy tylko rozmowa schodziła na Rosję, prędzej czy później pojawiało się określenie „innej mentalności” ludzi tego kraju. Nie bardzo już o tym pamiętałam, bo w życiu, na co dzień, nie było to przydatne. Teraz jednak wróciło to do mnie, ale nie mogłam na początku przypomnieć sobie, na czym ta inność polega. Chyba już wiem. Bo dla mnie niezrozumiałe jest takie dążenie do posiadania ziem. Polska też sporo utraciła, granice się przesuwały, sojusze i unie – a za tym terytoria – zmieniały się jak w kalejdoskopie niekiedy, a jakoś trwamy. I szczerze, nie bardzo sobie wyobrażam nasz kraj większym. Nie wyszłoby to na dobre. Nie przy tych władzach.

A Rosja dąży wciąż do utworzenia dominium. Dla Putina liczy się władza, a im większe terytorium, tym dalej ona się szerzy. Szeregowi obywatele to uznają, a sprzeciwiają się jedynie uciskane mniejszości. Tak na marginesie, ciekawe jest to wymienne stosowanie – Rosja przyłączyła, Putin przyłączył – i nie wiedzieć czemu, brzmi to dla mnie tak, jakby zamiast „Putin” mówiono „car”…

I tak na podsumowanie, wracając jeszcze do tych sankcji. Nie wiem, co mogłoby sprawić, że Putin poczułby się mniej bezpieczny i odstąpił od uznania Krymu za rosyjski. Trzeba na to na pewno mądrzejszej głowy niż moja. Wiem jednak, że groźby i napomnienia, za którymi nie idą czyny, w pewnym momencie przestają mieć znaczenie. I żeby nie skończyło się tak, że tylko Polska potraktuje to poważnie, pójdzie krok dalej w obronie biednej Ukrainy, a Zachód wtedy… wyśle swoich obserwatorów. Albo wszyscy – wraz z Putinem – jeszcze raz spotkają się na Krymie.