Kocie sprawy

Kocio jest momentami bardzo zabawny. Pisałam już, jak podnosi łapki podczas mycia podłóg – zamiast, zgodnie z oczekiwaniami, przenieść się po prostu w inne miejsce. Ogromnie mnie bawi jego „bycie asystentem” każdej czynności – naturalnie po nic. Bo jeszcze rozumiem, że jest przy mnie w kuchni. Zawsze jest przecież szansa, że będzie można coś złasować. Ale po co przerywa sobie drzemkę, kiedy idę się kąpać? Po co zostawia zabawkę, gdy tylko ja się podniosę, i leci w niewiadomym jeszcze dla siebie kierunku? ;) Czasem specjalnie zatrzymuję się przed drzwiami i ich nie otwieram, tylko stoję, żeby sprawdzić jego reakcję. Jest niezawodna: ogląda się ponaglająco, próbuje wejść do zamkniętego pomieszczenia i spogląda na mnie co i raz z miną: „No otwieraj, szybciej, przecież tam czeka na nas jakaś niesamowita przygoda!”, a ciałko aż drży z niecierpliwości. Wchodzimy, ja coś odkładam i wołam: „Kociu, idziemy!”. Najczęściej wybiega jak strzała, szczęśliwy, że był pierwszy. ;) Niekiedy odwrotnie – przytaja się w jakimś kącie i im bardziej mi zależy, żeby stamtąd wyszedł, tym bardziej on nie wychodzi. Wystarczy jednak otworzyć szafkę, w której jest tuńczykowy przysmak… :)

Czasem muszę zorganizować sobie przestrzeń wolną od kota. Zazwyczaj jest to kuchnia albo łazienka, gdzie chcę zrobić coś sprawnie, szybko, bez konieczności sprawdzania co chwila, czy garnek jest wolny od kota, albo refleksji, dlaczego pranie w misce ma ogon. Staram się wykorzystać jakieś kocie zagapienie i myk! myk! – biegnę do potrzebnego mi pomieszczenia. Zamykam drzwi i robię, co trzeba, ale kocia obecność za drzwiami jest coraz bardziej wyczuwalna. Kiedy je wreszcie otwieram, przez moment widzę wyrzut na kocim pyszczku, ale to moment, bo kot właściwy śmiga koło nóg i jest w środku! Winner! Jednocześnie czuć w powietrzu wymówkę: „Jak mogłaś MNIE nie wpuścić!”, ale ja już pękam ze śmiechu, bo po chwili widać taką dezorientację pod tytułem: „Ale po co tu jesteśmy?”. I wychodzimy…

Czasem wyrzucam kota z pokoju w nocy, kiedy wyłazi z niego milion takich Kociów i wszystkie rozrabiają – i to BARDZO głośno. Tak było np. ze środy na czwartek. Nie dziwię się za bardzo tej energii, bo jak się cały dzień śpi, to się ma siły, ale ja osobiście życzyłam sobie ciszy i spokoju. Kocio zaś (i milion jego nieznośnych sobowtórów) robił hałas wyjątkowy. I nie dało się tego w żaden sposób zignorować. Wystawiłam więc zabawki i miski do przedpokoju, za nimi – kota, a za całym towarzystwem (zespołem :D) zamknęłam drzwi. Zapadła błoga cisza… Zasnąć jednak było wciąż trudno. Wstałam i wyjrzałam do przedpokoju (chyba nie było to pedagogiczne…). Kocio leżał przy drzwiach pokoju, milczący, skruszony (i już pojedynczy). Pogłaskałam go, a on się tak wdzięcznie przymiział. I za chwilę wdreptał nieśmiało, przytulił się do mnie – i po chwili już oboje spaliśmy. :)

Osobnym tematem jest zabawa. Lubię patrzeć wtedy na niego, często aktywnie uczestniczę w wygłupach, najczęściej robię jednak za podajnik elementów zabawowych (rzucam nakrętkę, poruszam laserkiem, macham wędką... takie tam). Tych zabawek jest masa. Niekiedy po przebudzeniu patrzę na pokój i zastanawiam się, czy mam kota, czy małe dziecko… ;)

Zabawki to też temat rzeka. Na samym początku oczywiście kupowałam dedykowane kotom rzeczy. Jakieś myszki, piłki na sznurku, grzechotki, robaczki – oczywiście z kocimiętką – domki drapaki i jeszcze inne leżaczki. Szybko zauważyłam jednak, że w większości przypadków opakowanie jest dużo większą atrakcją niż zabawka właściwa. Albo że Kocio woli biegać za nakrętką od butelki niż żółwikiem z kocimiętką. (Kiedy znalazłam wśród szpargałów kostkę do gier planszowych, kot mało nie oszalał ze szczęścia. Wtedy pierwszy raz wykąpałam się bez jego asysty, nienerwowo, w pianie, bez stresu, że za chwilę on do tej piany wpadnie, a ja w pośpiechu będę musiała go prać i suszyć). Śpi się natomiast najlepiej na łóżku lub parapecie (poduszki i kocyki nie są konieczne – przecież Kocio jest mężczyzną), a ukochany drapaczek to ten najtańszy.

Najlepiej, gdy mogę wypuścić kota na balkon. Jeszcze pogoda nie najlepsza, ale Kocio jest szczęśliwy, więc dopóki on wytrzymuje tę pogodę, to sobie tam rozrabia. Głównym zajęciem jest obserwacja otoczenia. Wskakuje na stolik i patrzy... Jest bezpieczny, bo zaopatrzyłam balkon w siatkę. Na niej zaczepiłam też trochę atrakcji, tak więc kot korzysta. Co jakiś czas biegnie do mieszkania – a to do miski, a to do kuwety, a to po nic – a potem znów na balkon. A potem śpi tak, że chyba wreszcie będę mogła mu spokojnie pazurki obciąć. :)

Wszystko, co opisuję, pewnie jest znane większości kociarzy. Niektórzy pewnie się uśmiechają z rozbawieniem, czytając, jak się tym emocjonuję. Może i faktycznie za bardzo przeżywam tego kota, za dużo o nim mówię, za bardzo nim żyję. Ale ja nie widzę w tym nic złego. To przecież żywa, kochana, czująca i myśląca istotka, którą wzięłam pod swój dach, więc jestem za nią odpowiedzialna. A naprawdę nie wystarczy tylko karmić.

Zanim pojawił się Kocio, w moim życiu była świnka morska, Agrafka. Kiedyś wracałam z nią od weterynarza (biedulka miała problemy, które niestety nie skończyły się dobrze), siedziała oczywiście w transporterku, ale było ją widać. Na pewno zwróciła uwagę wielu osób, ale przecież nikomu nie przeszkadzała. W pewnym jednak momencie zaczepił mnie pewien pan, chyba po kieliszku czy dwóch, więc rozmowny. Nie mógł pojąć, jak można zdecydować się na takie zwierzątko. No w głowie mu się to nie mieściło, więc zaczął mnie o to wypytywać. Na początku odpowiadałam kulturalnie, ale bardzo ogólnie. Nic mi się nie stanie, jak odpowiem, a jednak był po kieliszku, wolałam więc nie drażnić. Pan jednak wciąż naciskał i żądał wręcz wyjaśnień, po co mi takie zwierzątko. Wreszcie, gdy stwierdził (tzn. niby zapytał), że lepiej chyba było mieć męża niż świnkę morską, to najpierw parsknęłam śmiechem z tego zestawienia, ale potem spoważniałam. I patrząc panu prosto w oczy, powiedziałam: Tak, może i lepiej. Ale nie mam, a każdy potrzebuje kogoś do kochania. Pan się chyba trochę zmieszał, jakoś zaczął zagadywać temat, wypytał mnie jeszcze, czy wiem, co to semantyka (?!), a skoro wiem – to czemu świnka morska tak się nazywa. Wyraźnie jednak zagadywał temat. Wreszcie ukłonił się, podziękował za rozmowę i wysiadł. (Naturalnie ludziom w autobusie uszy urosły dwa razy takie, ale nikt się nie odezwał – bo po co? ;)).

A ja tak myślę, że powiedziałam panu coś mądrego. Kochałam Agrafcię i kocham Kocia. Nie oznacza to, że nie potrzebuję ludzi, i że zwierzęta mi ich zastępują. Nie uczłowieczam kota. Po prostu cieszę się, że mam o kogo się troszczyć i kim się zajmować. Każdy potrzebuje przyjaciela.